خیلی چیزا باور کردنی نیست
اما حقیقت داره
خیلی چیزا
مثل باور کردن اینکه بیشتر آدمای تو کوچه خیابون که ازکنارمون میگذرن خیلی وقته مردن و از اين دنیا رفتن یاهمین
رفتن
آره رفتن
اینکه همه بالاخره یه روز میرن حتی اگه عشقی به پهنای یه عمر زندگی مشترک کنارت داشته باشن
هرچند دست خودشون نیست از یه جایی به بعد دیگه متعلق به اینجا نیستن
خیلی چیزای دیگه هست که تو کَت آدم نمیره باورش سخته
مثلا من خودم باورم نمیشد آدما شبیه تفنگ باشن
هرچند نه یه تفنگ معمولی اما خوب تفنگن
اگه دقت کنی
میشه به چندتا دسته هم تقسیمشون کرد
خیلی از آدما شبیه تفنگ سرپرن
پر فشنگن پر از تیرهای جنگی که وقتی ماشه شونو سمتت میچن واقعیت زندگیت رو بهم میزنن
تیر بی رحمی
تیر خیانت
تیر دورنگی
و هزار تا تیرکوفتی دیگه
که وقتی بهت شلیک میکنن میمیری
عمودی هستی اما فرقی باافقیا نداری
یه دسته دیگه هم هستن که پرتیر مشقین
صداشون که درمیاد قلبت هُری میریزه پایین
ولی خوب زنده میمونی
یه دسته دیگه از آدمام هستن
که کلا سرخالیِ سرخالین دریغ از یدونه تیر مشقی
هیچی به هیچی
فقط باید قابشون کرد گذاشت بالای شومینه تا توی سرمای زمستون بهشون خیره بشی و به عمق یه عمربهشون فکرکنی
میدونی اینارو کی فهمیدم؟
دقیقن همون روز که برای چندمين بار روی نیکمت توی پارک ،کنارم نشسته بودی
همون پارک
یادت هست؟.
چیزی خاصی نشده بود فقط زیادی مهربون بودی .
انقدر که نمیشد ازت ناراحت شد .
به حدی که آدم اذیت میشد
،یه جاهایی دردش میگرفت .
انقدر به دل میشِستی
که آدم قلقلکش میومد
انقدر خوش صحبت که زمان میخکوب میشد.
پر مهربونی
پر عشق
پر از چیزایی که این روزا دنیا کم داره.
سخته توضیحش
مثل اینکه خدا یه فرشته خلق کرده بود
بعد به جای
بهشت
اشتباهی فرستاده بود زمین
میدونی؟ کلن خوب بودی دیگه.
بابقیه تفنگا فرق داشتی میفهمی چی میگم؟.
نه تیرو فشنگی داشتی
نه صدایی
نه جنگی
نه مشقی.
هیچی به هیچی
فقط چند روز اومدی
رو نیمکت کنارم نشستی همین
ولی خوب الان که دارم مینویسم
چندساله که گذشته از اون روزا
و من باز تک و تنها روی همون نیمکت نشستم
دارم به این فکر میکنم
که چند ساله رفتنت رو باور نکردم
چندساله
افقی ام
ولى مثل عمودیا راه میرم
چندساله که مردم ولی زندم
منم اول باورم نمیشد
خیلی چیزا باورکردنی نیست
اما حقیقت داره
یه تفنگ سرخالی هم
میتونه آدم بکشه.